Ήρωες Ενορίας

Ο Πανίκος Δημητρίου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 10 Φεβρουαρίου 1957. Οι γονείς του Γιώργος και Κωσταντία Δημητρίου κατοικούσαν, πριν από την τουρκική εισβολή και κατοχή, στον τον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου. Ο Πανίκος ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας και είχε άλλα 4 αδέλφια. Το σπίτι που πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του και τα πρώτα μαθητικά του χρόνια ήταν στην οδό Εσπερίδων 193 στον Άγιο Μέμνονα. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο της ενορίας του με άριστα και μετά φοίτησε για 5 χρόνια στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου, στο πρακτικό τμήμα, γιατί το όνειρό του ήταν να σπουδάσει αρχιτέκτονας. Ήταν ένα ήσυχο παιδί που δεν δημιουργούσε ποτέ προβλήματα στην οικογένειά του και στο σχολείο του. Μόνη του έγνοια ήταν να είναι καλός μαθητής και να γίνει ένας έντιμος πολίτης και ένας καλός επιστήμονας.

Τα όνειρά του όμως σταμάτησαν με το πραξικόπημα και την Τουρκική εισβολή. Όπως όλοι οι άλλοι συμπολίτες Αμμοχωστιανοί έτσι και ο Πανίκος με την οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγαπημένο του Άγιο Μέμνονα και την αγαπημένη του Αμμόχωστο και να εγκατασταθεί στην πόλη της Λεμεσού μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του. Στη Λεμεσό φοίτησε στην έκτη τάξη στο Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού μέχρι της 17/1/1975, ημέρα του Θανάτου του. Τη μέρα αυτή μαζί με άλλους μαθητές της Λεμεσού πήγε στις Βάσεις Ακρωτηρίου για να διαμαρτυρηθεί για την απόφαση των Άγγλων να μεταφέρουν Τουρκοκύπριους που κατοικούσαν στις ελεύθερες περιοχές και να τους μεταφέρουν στις κατεχόμενες από τα τουρκικά στρατεύματα περιοχές για να κατοικήσουν στα σπίτια των προσφύγων.

Στην ειρηνική διαδήλωση των μαθητών της Λεμεσού ένα άρμα των Άγγλων τον παρέσυρε θανάσιμα στερώντας του για πάντα τη ζωή και όλα τα νεανικά του όνειρα καθώς και τον πόθο για επιστροφή στον αγαπημένο του Άγιο Μέμνονα και Αμμόχωστο, τον τόπο που γεννήθηκε και τόσο πολύ αγάπησε.

Γεννήθηκε στο Νέο Χωρίο Κυθρέας, στις 18 Ιανουαρίου 1944. Αφού αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο του χωριού του γράφτηκε στο Γυμνάσιο Παλλαρή απ΄ όπου πήρε το απολυτήριό του.

Με την εκδήλωση της τουρκοκυπριακής ανταρσίας και τη δημιουργία της Εθνικής Φρουράς καλείται να υπηρετήσει στη Δύναμη. Οι νέοι της ηλικίας του αποτέλεσαν την πρώτη κλάση της Εθνικής Φρουράς. Υπηρέτησε για 18 μήνες με το βαθμό του λοχία. Κατετάγη στο Στρατόπεδο του Καράολου, στην Αμμόχωστο, όπου έτυχε της βασικής εκπαίδευσης. Στη συνέχεια υπηρέτησε στην Πράσινη γραμμή και συγκεκριμένα στα φυλάκια της Ομορφίτας.

Έδειξε ιδιαίτερη κλίση στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο. Από την εφηβική του ηλικία αγωνίζεται και στις δυο ποδοσφαιρικές ομάδες του χωριού του, τον ΑΥΓΕΡΙΝΟ και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ. Το 1960 εγγράφεται στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, όπου αγωνίζεται στην αναπληρωματική ομάδα . Ως ποδοσφαιριστής του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήταν κάτοχος του δελτίου ταυτότητας της ΚΟΠ με αρ. Μητρώου 6028 και ημερ. Έκδοσης 6.11.1960. Λόγω επαγγελματιών ασχολιών εγκαθίσταται το 1965 στην Αμμόχωστο, γι΄ αυτό και μεταγράφηκε στη Ν.ΣΑΛΑΜΙΝΑ, όπου αγωνίσθηκε μέχρι το 1974. Γύρω από το 1969 αφού έκτισε το ιδιόκτητο του σπίτι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην οδό Σαμοθράκης 15, στον Αγιο Μέμνονα.

Γαλουχημένος από τους γονείς του και ιδιαίτερα από τον πατέρα του, το δάσκαλο Κυριάκο Λαμπρία, με τα πανανθρώπινα ιδανικά της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, διεκρίνετο για την εντιμότητά του και την αγάπη του για το συνάνθρωπό του και πρόσφερε αφιλοκερδώς στα κοινά. Αυτή ακριβώς η αγάπη του για το συνάνθρωπο και την πατρίδα του παράλληλα με τον αλτρουισμό του ήταν η αιτία της θυσίας του.

Με την εκδήλωση στις 15 του Ιούλη 1974 του προδοτικού πραξικοπήματος της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’ και της βάρβαρης Τουρκικής Εισβολής στις 20 Ιουλίου του 1974, ο Κωστάκης με το κάλεσμα της επιστράτευσης παρουσιάζεται και επιστρατεύεται σε τάγμα πεζικού στην Αμμόχωστο για να υπερασπιστη την δημοκρατία, την ελευθερία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε πολεμική επιχείρηση, την πρώτη μέρα της εισβολής (20/7/1974), στην περιοχή Σακκάρια Αμμοχώστου, γίνεται προσπάθεια να κτυπηθούν οι τουρκικοί στόχοι. Ενώ η μάχη εμαίνετο, ακούει Δόκιμο Έφεδρο Αξιωματικό να καλεί σε βοήθεια λόγω τραυματισμού. Χωρίς δεύτερη σκέψη ορμά στην κόλαση του πυρός για να τον βοηθήσει. Γιατί έτσι τον δίδαξε η οικογενειακή και κοινωνική του γαλούχηση να βοηθά τον συνάνθρωπο του. Δυστυχώς, σφαίρα ακροβολιστή τον κτύπησε στην κοιλιά και τον τραυμάτισε σοβαρά. Σφαδάζοντας από τους πόνους είπε και τις τελευταίες του λέξεις στο συμπολεμιστή και συναθλητή του Δήμο Κωνσταντίνου (πρώην τερματοφύλακα της ΄Ενωσης Νέων Παραλιμνίου): « Δήμο, επαίξαν με ». Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Αμμοχώστου, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στο χειρουργικό τραπέζι. Τάφηκε στο κοιμητήριο του Αγίου Μάμα.

Νυμφευμένος με τη συγχωριανή του Αντρούλα Λοΐζου. Έχει ένα γιο τον Κυριάκο που είναι μόνιμα εγκατεστημένος με τη γυναίκα του και τη μητέρα του στη Δερύνεια.

Σημείωση: Οι πληροφορίες που αναρτήθηκαν για τον Kωστάκη Λαμπρία στάλθηκαν από τον κύριο Φώτο Κουζούπη.

1. Γεώργιος Ππάτζης
2. Ανδρέας Χατζηκουμής
3. Νικόλας Χατζηκυριάκου