Νίκος Τζιωρτζής
Ο Νίκος Γ. Τζιωρτζής γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1935. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Αγίου Μέμνονα και μετά στο English High School Αμμοχώστου. Μετά την αποφοίτησή του προσελήφθη στην Πυροσβεστική των Βρετανικών Βάσεων. Αφυπηρέτησε με το βαθμό του αξιωματικού το 1995.
Έδωσε τη συνέντευξη που ακολουθεί το 2009 σε ηλικία 74 ετών.
Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για την Ένωση Νέων Αγίου Μέμνονα;
Βεβαίως. Η Ένωση Νέων Αγίου Μέμνονος (ΕΝΑΜ) ήταν ένα σωματείο στο οποίο μαζευόντουσαν πολλοί νεαροί, όχι μόνο μέλη, που ελάμβαναν μέρος σε ορισμένες εκδηλώσεις, όπως στην αντισφαίριση, στο βόλεϊ και στο ποδόσφαιρο. Το γήπεδο του ποδοσφαίρου ήταν στην ανατολική πλευρά του δημοτικού σχολείου, το οποίο δεν ήταν και το καταλληλότερο αλλά εκεί ασχολούμασταν με το ποδόσφαιρο, στα παιδικά μας χρόνια.
Νίκο μπορείς να μας πεις, ποιοι συμμετείχαν στην ποδοσφαιρική ομάδα εκείνη την εποχή;
Από ότι θυμούμαι, στη μεγαλύτερη ομάδα από μας έπαιζαν ο Τσολιάς του Κακούσιη, ο Αντρέας του Αδάμου, ο Νικόλας ο Κιαγιάς, ο Κώστας ο Κιαγιάς, ο Βαγγέλης ο Κιαγιάς, ο Ντίνος Αδάμου ο Αντώνης Παπαδόπουλος ο οποίος ήταν και τερματοφύλακας. Ο Αντώνης Παπαδόπουλος κατοικούσε στον Άγιο Μέμνονα μέχρι την τρίτη γυμνασίου, επειδή ο πατέρας του ήταν ιερέας στην ενορία μας. Αργότερα τοποθετήθηκε στην εκκλησία του Σταυρού. Ο αείμνηστος Παπαδόπουλος ήταν τακτικότατος στο σωματείο μας. Ο Κυριάκος Κυριακίδης, ο Γιάννης Τουμαζής, ο Διονύσης Τουμαζής και ο Γιαννής της Χαρικλούς. Τον ξέραμε με αυτό το όνομα. Άλλοι ποδοσφαιριστές ήταν ο Μιχάλης ο Φιαλάς ο οποίος έπαιξε αργότερα και στην Ανόρθωση όπως και ο Πέτρος Αδάμου που επίσης έπαιξε στην Ανόρθωση, αλλά και στο ΑΠΟΕΛ.
Θυμάσαι αν η ομάδα αυτή συναντήθηκε με άλλες τοπικές ομάδες;
Ως μικρός θυμούμαι ότι έπαιζαν μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του Σαββατοκυρίακου. Αργότερα, όταν μεγαλώσαμε, είχαμε συναντήσεις μαζί με την ομάδα της Αγίας Νάπας, του Παραλιμνιού, της Δερύνειας, του Φρενάρου και του Αγίου Θεοδώρου. Οι ποδοσφαιριστές ήταν τότε ο Γιώργος του Πέτρου, ο γνωστός Ζαζής, ο Πίμπος (Χαράλαμπος) του Καφέτζιη, ο Τάσος του Καφέτζιη, ο Γιώργος του Καφέτζιη, ο Φοίβος Αρέστης, ο Περικλής Περικλέους, ο Αντρέας Ηλιοδώρου, ο Αντρέας Πέτρου, ο Μιχαλάκης Πέτρου, ο Γιώργος Βραχίμης, ο Χριστάκης Αδάμου, ο Παναγιώτης Αυγορίτης, ο Γιώγος Χρ. Μυλωνά και άλλοι.
Αυτά για το ποδόσφαιρο. Για την πετόσφαιρα τι έχεις να μας πεις;
Πίσω από το σωματείο είχε μια αυλή, την οποία χρησιμοποιούσαμε ως γήπεδο της πετόσφαιρας. Κάναμε πολλές συναντήσεις και είχαμε δημιουργήσει μια παρά πολύ καλή ομάδα την εποχή εκείνη. Συναντιόμαστε με τις ομάδες της Δερύνειας, του Κάτω Βαρωσιού, της Σαλαμίνας, της Ανόρθωσης, και της Αγίας Νάπας. Ήταν ένα περιφερειακό πρωτάθλημα.
Ποιός διοργάνωνε το πρωτάθλημα; Η Σαλαμίνα νομίζω.
Όχι. Η Σαλαμίνα ήταν ο τόπος διεξαγωγής του περιφερειακού πρωταθλήματος, το οποίο γινόταν τις νύκτες με προβολείς. Μαζευόταν αρκετός κόσμος στις νυκτερινές συναντήσεις, που είχαμε με άλλες ομάδες. Τότε είχαμε μια πολύ καλή ομάδα στην οποία οι πετοσφαιριστές ήταν ο Νίκος Τζιωρτζής, ο Γιώρκος Ζαζής, ο Περικλής Περικλέους, ο Γιώργος Περικλέους, ο Ιάσωνας Γιασουμής, ο Φοίβος Αρέστης, ο Χριστάκης Αδάμου, ο Παναγιώτης (Παής) Θωμά, ο Πάρης Περικλέους, ο Γιαννάκης Παπαδόπουλος και ο Κώστας Κιαγιάς. Αυτούς είναι που θυμάμαι.
Είπες ότι ήταν καλή ομάδα, πώς το ξέρουμε ότι ήταν καλή ομάδα;
Η μόνη ομάδα η οποία μπορούσε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα ήταν το Κάτω Βαρώσι. Ήμασταν καλύτεροι από τις άλλες ομάδες.
Δηλαδή νικούσατε και την Ανόρθωση και τη Σαλαμίνα;
Ναι. Τις νικούσαμε. Μια φορά σε μια συνάντηση με την Ανόρθωση που έπαιζε και ο Αντώνης ο Παπαδόπουλος θυμάμαι ότι κάναμε 14 πόντους και η Ανόρθωση 1. Ήμασταν πολύ καλύτεροι. Όλες οι συναντήσεις γίνονταν στη Σαλαμίνα, απέναντι από το φωτογραφείο του Κώστα Βασιλείου. Επειδή την τότε εποχή δεν ανήκαμε σε καμιά ομοσπονδία, το πρωτάθλημα δε γινόταν όπως τώρα. Θα αναφερθώ σε κάτι που έγινε σε μια περίπτωση. Διαιτητές αυτοδιορίζονταν μόνοι τους. Ήταν άτομα που ανήκαν σε μια ομάδα οι οποίοι έλεγαν «εγώ θα κάνω το line’s man», «εγώ θα κάνω το διαιτητή». Θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό, για να γίνω πιο κατανοητός. Σε μια συνάντηση με το Κάτω Βαρώσι, έκανα εγώ καρφί και ήταν μέσα και κάναμε αλλαγή. Ο line’s man ήταν κάποιος με το όνομα Μανούσος, που σήκωσε τη σημαιούλα του λέγοντας ότι ήταν «έξω». Εγώ διαμαρτυρήθηκα έντονα, διότι ήμουν και ο αρχηγός της ομάδας αλλά ο διαιτητής συμφώνησε μαζί του και είπε ότι ήταν έξω. Μετά από 14 χρόνια που έτυχε να βρεθούμε με το Μανούσο στην Τίμη της Πάφου, στο κυνήγι, τον ρώτησα για την πιο πάνω περίπτωση. Μου λέει «τι ήθελες να κάνω Νίκο». Αν έλεγα ότι ήταν μέσα ήταν να με φαν.
Στο γήπεδο μας είχαμε ένα προβολέα και έτσι διοργανώναμε και νυκτερινές συναντήσεις. Συναντιόμασταν με την ομάδα της Δερύνειας και της Αγίας Νάπας και ερχόταν αρκετός κόσμος, προπαντός όταν παίζαμε με τη Δερύνεια. Μόνο αυτές οι δυο ομάδες ερχόντουσαν για συναντήσεις στο γήπεδό μας, η Δερύνεια και η Αγία Νάπα. Η Δερύνεια είχε καλή ομάδα, αλλά εμείς ήμασταν πολύ καλύτεροι. Η μόνη ομάδα που ανταλλάσσαμε νίκες ήταν το Κάτω Βαρώσι. Κατά τη διάρκεια του περιφερειακού πρωταθλήματος πετόσφαιρας να φανταστείτε ότι παίζαμε μόνο με παντελονάκια χωρίς φανέλες. Δεν είχαμε φανέλες και έτσι παίζαμε ημίγυμνοι. Ο Αντώνης ο Παπαδόπουλος είχε κανονίσει μιαν εκδρομή στο Ισραήλ να πάμε τότε ως Εθνική. Χαρές και πανηγύρια ότι θα πάμε στο Ισραήλ. Στο τέλος δεν έγινε τίποτε, ως συνήθως λόγω έλλειψης χρημάτων. Οι δυσκολίες που είχαμε ήταν υπερβολικά μεγάλες.
Έχεις υπόψη σου οτιδήποτε άλλο σχετικά με τον Άγιο Μέμνονα, είτε σχετικό με εκδηλώσεις του συλλόγου ή κάτι άλλο που είναι καλό να μπει σε αυτό το βιβλίο που σκοπεύουμε να εκδώσουμε;
Θα αναφέρω κάτι. Νομίζω ότι είναι καλό να το μάθει η νέα γενιά. Ήταν οι δυσκολίες που είχαμε ως παιδιά τον τότε καιρό. Να πω ένα περιστατικό. Ο Ανδρέας Βραχίμης με το όνομα Κιλές αγόρασε μια μπάλα και μας την έδειξε από το παράθυρο του σχολείου. Όταν βγήκαμε έξω και θέλαμε να παίξουμε μπάλα μας είπε ότι πρέπει να του δώσουμε από ένα σελίνι ο καθένας. Παρ’ όλες τις στερήσεις που είχαμε δώσαμε το σελίνι, για να μπορέσουμε να κλοτσούμε την μπάλα καμιά δυο φορές το Σαββατοκυρίακο.
Μέλη του συλλόγου ασχολούνταν και με τον αθλητισμό;
Με τον αθλητισμό ασχολούνταν περισσότερο στο ύψος επί κοντό. Επειδή στον Άγιο Μέμνωνα τύχαινε να διατηρούν γύρω από τα περβόλια τους φραγμούς με καλάμια, όλοι οι μικροί έκοβαν αρκετά χοντρά καλάμια, τα οποία δοκίμαζαν στο ύψος επί κοντό. Ο πρώτος αθλητής στο ύψος επί κοντώ ήταν ο Αντώνης ο Παπαδόπουλος και μετά ήταν ο Γιώργος ο Περικλέους, ο οποίος ήταν πολυσύνθετος αθλητής. Ήταν αθλητής στο βόλεϊ, στο ύψος, στο ακόντιο και σε άλλα αθλήματα. Επίσης, ο Περικλής Περικλέους, ο Σιαλής του Ζένιου, ο Γιώργος Φιαλάς, όλοι τους ασχολούνταν με το ύψος επί κοντώ. Ο Χριστάκης Κουρρής ασχολείτο με τα 400m. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό. Ο Λούκας Φαφουρτή στην προσπάθειά του να πηδήσει ένα ύψος στα 2 μέτρα, έσπασε το καλάμι και παραλίγο να τραυματιστεί.
Υπήρχε άλλο σωματείο στον Άγιο Μέμνονα; Αν ναι, πες μας μερικά λόγια.
΄Ηταν το σωματείο Όλυμπος. Είχε ποδοσφαιρική ομάδα. Ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές ήταν ο Σάββας Λοΐζου, γνωστός ως cowboy, Νικόλας και ο Σωτήρης Βραχίμη, ο Κώστας Νικολάου και κάποιος Λοΐζος, ο Σταυρής Λίμπουρας, ο Ανδρέας Κώτσιος και άλλοι.